I: Mijam Ciebie, jak Ty mnie.

            Punktualnie o godzinie czternastej we wtorek drugiego grudnia Thiago zgodnie z obietnicą zawitał w gabinecie najlepszego w mieście terapeuty. Uprzejmie przywitał się z Hiszpanem, po czym usiadł na swoim uprzednim miejscu. Wyjął z kieszeni spodni dresowych telefon i począł przeglądać portale społecznościowe. Od czynności oderwał go niespodziewanie głos profesora.

– Thiago, masz może ochotę na kawę? – uśmiechnął się życzliwie do młodego mężczyzny.

– Jeśli to nie problem…

– Ależ skąd. To ja pójdę zrobić, a potem może opowiesz mi coś więcej o tej dziewczynie, co? Bo ostatnio skończył nam się czas, a ja jestem bardzo ciekawy tej historii – rzucił, wychodząc z pomieszczenia.

            Piłkarz bił się z własnymi myślami. Nie był pewien, czy powinien  w ogóle poruszać ten temat przy Joaquinie. To były w końcu jego osobiste sprawy, jego życie prywatne. Ale z drugiej strony może powinien się komuś wygadać? Może by mu ulżyło? Natomiast na pewno nie miał nic do stracenia. A Vigasa obowiązywała tajemnica lekarska czy coś takiego – nie mógł więc puścić pary z ust. A co tam. Raz kozie śmierć.

– Proszę. – wręczył Alcântarze kubek, po czym usiadł wygodnie na fotelu naprzeciwko kozetki – Więc? Co to za dziewczyna? – upił łyk i nastawił się na słuchanie ciekawej opowieści.

– Chodzi o moją byłą dziewczynę, Anahí – wyznał chłopak.

– Jaka była?

– Cudowna. – zaśmiał się, jednocześnie próbując sobie ją przypomnieć – Szczupła, średniego wzrostu, brunetka o prostych włosach z zawsze idealnie ułożoną grzywką i przepięknych, zielonych oczach. Zawsze przypominały mi boisko. Były takie intensywne. Zwłaszcza, kiedy się na mnie złościła. Była piękną kobietą. Wie pan, miała wszystko na miejscu, jak na prawdziwą Latynoskę przystało. Nigdy nie malowała się mocno. Wolała wyglądać naturalnie. Ceniła sobie wygodę, ale czasem lubiła się wystroić. Zawsze mówiła, że robi to, bo chce mi się podobać – smutny uśmiech wpłynął na jego usta.

– Kochałeś ją?

– Najbardziej na świecie.

– A ona?

– Tak mi się wydawało – westchnął.

– Długo byliście ze sobą?

– Dwa lata.

– To co się stało?

– Wszystko się pokomplikowało. – westchnął – Ona miała swoje studia, ja swoją pracę. Im bardziej rozkręcała się moja kariera, polepszałem swoje umiejętności, tym bardziej się od siebie oddalaliśmy. Mieliśmy dla siebie coraz mniej czasu. Na dodatek ona pisała jakąś pracę na zaliczenie, więc się na tym przede wszystkim skupiała. To było dla niej bardzo ważne.

– Zapewne od tego zależała jej kariera zawodowa – podsunął.

– Tak, pewnie tak. Jednak z dnia na dzień było tylko coraz gorzej.

– To znaczy? – profesor uniósł jedną brew ku górze.

– Moja praca polega na ciągłych wyjazdach i treningach. – tłumaczył – Ona nie miała czasu, by jeździć ze mną. Teraz wydaje mi się, że nie miała też na to chęci. Doszło do tego, że zaczęliśmy się mijać. Jak ja wstawałem, to ona była na zajęciach. Potem jechałem na trening, a kiedy wracałem, to ona albo miała wieczorny wykład, albo uczyła się do sesji, albo coś pisała. My już nawet nie jadaliśmy razem. Pewnego dnia wróciłem do domu ze świetną dla mnie wiadomością. Dowiedziałem się, że jestem w kręgu zainteresowań Bayernu. Chciałem jej o tym powiedzieć, ale to ona wyprzedziła mnie z inną sensacją. Zdziwił mnie widok walizek stojących przy schodach. Przecież donikąd nie wyjeżdżaliśmy. Nie mieliśmy niczego takiego w planach. A przynajmniej ja o niczym takim nie wiedziałem. Zapytałem, o co chodziło z tymi torbami. Odpowiedziała mi, że tak dłużej nie potrafi. Nie może już tak dłużej żyć i wyprowadza się. Zostawiła mnie. Podobno zbierała się na ten krok przez pewien czas. Pamiętam, co powiedziała mi na odchodne. Że skoro się mijaliśmy, to prędzej czy później musieliśmy to zakończyć. Że zabiła nas rutyna – zrobił „mądrą” minę.

– Brakuje ci jej – bardziej stwierdził aniżeli zapytał.

– Tak. – odparł bez zawahania – Minęło już trochę czasu, ale nie zapomniałem o niej.

– To ona cię zawsze wspierała, tak?

– Znaczy… Ja mam to szczęście, że mam wspaniałą rodzinę i wymarzonych przyjaciół, którzy zawsze są skorzy do pomocy. Ale Anahí potrafiła mnie zmotywować jak nikt inny. Znała mnie na wylot. Rozumiała bez słów. Opiekowała się mną, kiedy byłem kontuzjowany albo chory. Wiele razy miałem taki moment, w którym wątpiłem w to, że będę świetnym piłkarzem godnym grania w najlepszych klubach na świecie. A ona zawsze wtedy mnie wspierała. Mówiła różne ciepłe słówka, pocieszała, ale przede wszystkim mobilizowała do dalszej walki. Mówiła, że oboje mamy marzenia z dzieciństwa, które staramy się zrealizować. I jeśli ja się poddam, to ona też. Jeśli ja odpuszczę sobie piłkę, to ona rzuci dziennikarstwo sportowe. A ja świetnie wiedziałem, jak zależało jej na tej pracy, więc zawsze wtedy karciłem się w myślach i mówiłem sobie, że muszę. Jeśli nie dla siebie, to przynajmniej dla niej.

– Była dla ciebie jednocześnie dziewczyną i przyjaciółką, co?

– Dokładnie. – przyznał mu rację – Bo choć byliśmy ze sobą dwa lata, to znaliśmy się znacznie dłużej. Jej dziadkowie mieszkali niedaleko La Masíi i poznaliśmy się w sumie przez przypadek, jak kiedyś z chłopakami biegaliśmy po zajęciach w szkółce po nieruchliwej ulicy. Kopnąłem piłkę trochę za mocno i uderzyłem Anahí w głowę. Bardzo się przestraszyłem, ale na całe szczęście nic się jej nie stało. Dwa lata później, jak ja miałem dwanaście, a ona jedenaście lat, jej rodzice zginęli w wypadku i zamieszkała z dziadkami, panią Celią oraz panem Armando. No i zaczęliśmy się widywać coraz częściej. Czasem przychodziła popatrzeć na nasze treningi, innym razem wychodziliśmy sobie gdzieś całą paczką. Zaprzyjaźniliśmy się. Byliśmy sobie bardzo bliscy. I tak z czasem przyjaźń przerodziła się w miłość – rozłożył ręce.

– Mówią, że miłość od pierwszego wejrzenia zdarza się ludziom, którzy znają się od dawna.

            Thiago uśmiechnął się leniwie. Tak, to powiedzenie było prawdziwe. Przynajmniej w jego przypadku. On od początku kochał Anahí. Tylko, że zrozumiał to dopiero po kilku latach. Ta historia była zbyt piękna, by miała się dobrze skończyć. Nie oznaczało to jednak, iż taka miłość zdarzała się jedynie w bajkach. Bo żyli długo i szczęśliwie, ale przecież nikt nie powiedział, że razem.

– I to jest najśmieszniejsze. – dodał – Straciliśmy tyle lat, kiedy przecież mogliśmy być parą. Ale najważniejsze było to, że w ogóle się zeszliśmy. Daliśmy sobie szansę. A raczej to Anahí dała szansę mnie. Nie sądziłem, że nadejdzie kiedyś taki dzień, kiedy będzie tego żałowała. A jednak – westchnął ciężko.

– Jak się czułeś, gdy odeszła? – zapytał nieśmiało – Zraniła twoją męską dumę?

– To nawet nie chodziło o męską dumę. – cmoknął z niesmakiem – Po prostu… Koniec tego związku był dla mnie chyba największą życiową porażką.  To było gorsze niż trafić w słupek pustej bramki z pięciu metrów. Źle się czułem z faktem, że do czegoś takiego w ogóle dopuściłem. Powinienem był wcześniej zauważyć nasze problemy i spróbować je rozwiązać. A ja swym zachowaniem, którym był brak jakiejkolwiek reakcji, dawałem ciche przyzwolenie na to, co się między nami działo. Na to, że się mijaliśmy.

            Był taki czas, że związek z Anahí stanowił dla najstarszego z braci Alcântara najważniejszy z możliwych priorytetów. Kochał tę szczupłą brunetkę całym sercem. Nie widział poza nią świata. Chciał z nią spędzić resztę swojego życia. Myślał nawet o oświadczynach, lecz stwierdził, że byli zbyt młodzi, mieli jeszcze czas. Chciał poczekać, aż Katalonka ukończyłaby swoje wymarzone studia i wtedy pomyśleliby o pełnej stabilizacji – najpierw o ślubie, potem dzieciach. Naprawdę miał wobec niej bardzo poważne plany. Już od dawna. Niestety stało się tak, jak się stało i Thiago został sam. Sam ze swoimi niespełnionymi planami, marzeniami. Zagubiony pośród własnych myśli, uczuć. Z rozterkami dotyczącymi kariery, życia. Ze złamanym, krwawiącym sercem. A jego jedynym priorytetem i celem istnienia pozostawała od tej chwili piłka nożna. A i ta go rozczarowała…